ازدواج و فـرهنگ آن در تهران قدیم

پس از جاری شدن خطبه عقد و مراسم عقد کنان چند ساعتی را به شادمانی سپری می‌کردند. آنگاه چند نفر از خانه داماد با اسب سفیدی برای بردن عروس می‌آمدند. عروس را سوار بر اسب کرده و در جلوی آن‌ها عمله جات طرب و پشت سر آن‌ها نیز جاروکشان و سپس اسب عروس حرکت می‌کرده است. وقتی قافله عروس به خانه داماد می‌رسید باید داماد به پیشواز عروس می‌رفت و نارنجی به طرف وی پرتاب می‌کرد. اگر عروس می‌توانست نارنج را در هوا بگیرد نشانه آن بود که عروس بر سر داماد مسلط خواهد شد. هنگامی که می‌خواستند عروس را به خانه داماد ببرند پسربچه نابالغی را آورده و یک بقچه حاوی نان و پنیر را به وی می‌دادند و بچه موظف بود که این بقچه را به کمر عروس ببندد و با این نان و پنیر عروس را روانه خانه داماد می‌کردند. وقتی که عروس می‌خواست پایش را در آستانه در خانه داماد بگذارد. فندق یا گردویی را زیر پایش قرار می‌دادند تا به این ترتیب هرگونه طلسمی که برای عروس شده از بین برود در هنگام ورود، عروس زیر لب می‌گفت یا عزیزالله، به این نیت که عزیز شوهرش بشود و در این موقع داماد باید به بالای سر در خانه برود تا عروس از زیر پاهای او عبور کند تا بدین طریق در زندگی بر سر عروس مسلط باشد در موقع ورود داماد به اتاق عروس نیز، کفش‌های عروس را در بالای در قرار می‌دادند تا بدین ترتیب عروس بر سر داماد مسلط باشد. بعد از اینکه عروس به خانه داماد وارد شد زن‌های فامیل می‌آمدند و شروع به شادمانی می‌کردند. آنان بر سر عروس و داماد مانند سر عقد نقل و پول می‌ریختند و می‌گفتند که هرگاه از این نقل دختر دم‌بختی بخورد به زودی بختش باز می‌شود.